Blog 1
Blijf op de hoogte en volg Young Focus
23 Oktober 2014 | Filipijnen, Manilla
Goeieavond (terwijl het in Nederland nog middag is),
Het is alweer donderdag… afgelopen dinsdag zijn we vertrokken vanaf Schiphol. Als groep moesten we natuurlijk wel een groepsitem… de KLOMPEN! We hadden veel bekijks. Extra reden om over Young Focus te vertellen. Zelfs stewardessen vroegen ernaar en de piloot. Het resulteerde zelfs in een grote KLM tas vol met snoep en lekkers. Tien en Mathijs kregen nog een super aanbod, of ze in de cockpit wilden kijken. Zo’n mooi aanbod sla je natuurlijk niet af. Het was heel erg gaaf, helaas mochten ze geen foto’s maken maar het prachtige uitzicht staat nog op hun netvlies.
Na een lange reis kwamen we aan in Manila. Iedereen mocht het land in behalve Rosa. We moesten ‘invoerrechten’ betalen voor de te jonge Rosa. Na de nodige papieren getekend te hebben en nog weer ‘even’ wachten mocht ze toch met ons mee en met haar persoonlijke begeleidster Lisanne. We werden hartelijk ontvangen door Paul, Ann en Karena. We gingen op z’n Filippijns met 9 man in de auto waarvan sommigen in de kofferbak. We reden door het chaotische en bizarre verkeer richting het student center. Daar aangekomen ondergingen we een super warm welkom. Met voor iedereen een presentje beseften we dat het echt begonnen was. Na 10.000 keer op de foto te zijn geweest gingen we heerlijk slapen.
Vanochtend waren we lekker uitgerust. We kregen een presentatie over Young Focus. Inspirerend om van de staff persoonlijk te horen wat ze doen en hoe ze daar volledig voor gaan. Een rustige ochtend maar we wisten dat het een pittige middag zou gaan worden….
Tja en daar zitten we dan….. van alles vliegt er door ons hoofd. Onbegrijpelijk maar we proberen het onder woorden te brengen…
Vanmiddag hebben we een tour gehad door de wijk Tondo en de twee meiden die naar Nederland komen thuis bezocht. We liepen vanaf het studentcenter richting de brug. Wat een enorme stank en hitte, overal kippen, honden en katten die los liepen. We moesten van een gammele trap af richting een aantal ‘tunneltjes’. Terwijl we daar liepen beseften we het eigenlijk nog niet dat we daar liepen, dat we deze ellende zagen. Maar we gingen steeds dieper donkere gangetjes in en toen hakte het erin. Ongelooflijk dat er huisjes letterlijk onder een brug hangen waar vrachtwagens overheen denderen. Kuya Manuel zei; wanneer deze kinderen door de huisjes heen vallen, vallen ze in het water en is het voorbij. Niet voor te stellen gewoon!
We liepen verder door een donker steegje, we stonden stil bij een deur van een gezin waar 3 kinderen al overleden waren. We begrepen waarom toen we de dode rat zagen liggen. We liepen door een blubber straatje vol met afval richting de nieuwe Child Care en de Child Care Plus. Bizar hoe zo’n mooi gebouw opeens tussen alles in staat. Middenin de gemeenschap en daarom zo toegankelijk voor de mensen.
Vervolgens moesten we een enorme drukke straat oversteken (in onze ogen bijna een snelweg) vol met vrachtverkeer. Ook hier keken we onze ogen uit. Kleine kinderen die op blote voetjes overal tussendoor liepen. Baby’s die tussen het afval zaten, naakt en helemaal vies. Dat kan toch niet gezond zijn?! Langs de weg liepen we naar het huisje van Jovelyn. Toen we daar eenmaal binnenstonden, stond het huisje helemaal vol. Allemaal stonden we gebukt want wij Nederlanders zijn veel te lang. Bijzonder om te zien hoe ze er toch echt iets van proberen te maken. Jovelyn komt naar Nederland en om haar te feliciteren hadden we stroopwafels en een Nederlands handdoekje meegenomen. Ze was ontroerd en zo trots vanwege het feit dat zij uitgekozen is. Toen gingen we naar Ronnelyn, ook zij komt naar Nederland. Ronnelyn is de oudste in een gezin van 8 kinderen waarvan een drieling. Met tien mensen in zo’n klein huisje, echt niet te geloven. De kinderen lagen op een houten vloertje, zo klein en we beseften dat ze daar ook op moesten slapen. Het is amper voor te stellen. De moeder van Ronnelyn sorteert voor in het huisje afval. Daar stonden we opeens tussen, tussen het afval waar zij nog een beetje geld mee moest verdienen.
Na twee uur lang door de ellende gelopen te hebben reden we terug in trycicles. Dat was een leuke ervaring, even iets anders. En nu zitten we hier in onze eigen ruimte… alles is aan het landen en we proberen het een plek te geven. Het is heftig en we merken dat het moeilijk is om wat we gezien hebben onder woorden te brengen. We hopen dat de foto’s jullie iets meer een beeld geven van wat we vandaag ervaren hebben. Toch beseffen we ook dat wij vieren echt bevoorrecht zijn dat we dit mogen zien ondanks dat het ook heel pittig is. Gelukkig kunnen we er met z’n allen goed over praten en dat maakt dat we het met elkaar dragen. Straks even afstand nemen en met z’n zessen relaxen! Morgen is er weer een nieuwe dag met nieuwe belevenissen en indrukken.
Lieve groetjes van ons allemaal!
Het is alweer donderdag… afgelopen dinsdag zijn we vertrokken vanaf Schiphol. Als groep moesten we natuurlijk wel een groepsitem… de KLOMPEN! We hadden veel bekijks. Extra reden om over Young Focus te vertellen. Zelfs stewardessen vroegen ernaar en de piloot. Het resulteerde zelfs in een grote KLM tas vol met snoep en lekkers. Tien en Mathijs kregen nog een super aanbod, of ze in de cockpit wilden kijken. Zo’n mooi aanbod sla je natuurlijk niet af. Het was heel erg gaaf, helaas mochten ze geen foto’s maken maar het prachtige uitzicht staat nog op hun netvlies.
Na een lange reis kwamen we aan in Manila. Iedereen mocht het land in behalve Rosa. We moesten ‘invoerrechten’ betalen voor de te jonge Rosa. Na de nodige papieren getekend te hebben en nog weer ‘even’ wachten mocht ze toch met ons mee en met haar persoonlijke begeleidster Lisanne. We werden hartelijk ontvangen door Paul, Ann en Karena. We gingen op z’n Filippijns met 9 man in de auto waarvan sommigen in de kofferbak. We reden door het chaotische en bizarre verkeer richting het student center. Daar aangekomen ondergingen we een super warm welkom. Met voor iedereen een presentje beseften we dat het echt begonnen was. Na 10.000 keer op de foto te zijn geweest gingen we heerlijk slapen.
Vanochtend waren we lekker uitgerust. We kregen een presentatie over Young Focus. Inspirerend om van de staff persoonlijk te horen wat ze doen en hoe ze daar volledig voor gaan. Een rustige ochtend maar we wisten dat het een pittige middag zou gaan worden….
Tja en daar zitten we dan….. van alles vliegt er door ons hoofd. Onbegrijpelijk maar we proberen het onder woorden te brengen…
Vanmiddag hebben we een tour gehad door de wijk Tondo en de twee meiden die naar Nederland komen thuis bezocht. We liepen vanaf het studentcenter richting de brug. Wat een enorme stank en hitte, overal kippen, honden en katten die los liepen. We moesten van een gammele trap af richting een aantal ‘tunneltjes’. Terwijl we daar liepen beseften we het eigenlijk nog niet dat we daar liepen, dat we deze ellende zagen. Maar we gingen steeds dieper donkere gangetjes in en toen hakte het erin. Ongelooflijk dat er huisjes letterlijk onder een brug hangen waar vrachtwagens overheen denderen. Kuya Manuel zei; wanneer deze kinderen door de huisjes heen vallen, vallen ze in het water en is het voorbij. Niet voor te stellen gewoon!
We liepen verder door een donker steegje, we stonden stil bij een deur van een gezin waar 3 kinderen al overleden waren. We begrepen waarom toen we de dode rat zagen liggen. We liepen door een blubber straatje vol met afval richting de nieuwe Child Care en de Child Care Plus. Bizar hoe zo’n mooi gebouw opeens tussen alles in staat. Middenin de gemeenschap en daarom zo toegankelijk voor de mensen.
Vervolgens moesten we een enorme drukke straat oversteken (in onze ogen bijna een snelweg) vol met vrachtverkeer. Ook hier keken we onze ogen uit. Kleine kinderen die op blote voetjes overal tussendoor liepen. Baby’s die tussen het afval zaten, naakt en helemaal vies. Dat kan toch niet gezond zijn?! Langs de weg liepen we naar het huisje van Jovelyn. Toen we daar eenmaal binnenstonden, stond het huisje helemaal vol. Allemaal stonden we gebukt want wij Nederlanders zijn veel te lang. Bijzonder om te zien hoe ze er toch echt iets van proberen te maken. Jovelyn komt naar Nederland en om haar te feliciteren hadden we stroopwafels en een Nederlands handdoekje meegenomen. Ze was ontroerd en zo trots vanwege het feit dat zij uitgekozen is. Toen gingen we naar Ronnelyn, ook zij komt naar Nederland. Ronnelyn is de oudste in een gezin van 8 kinderen waarvan een drieling. Met tien mensen in zo’n klein huisje, echt niet te geloven. De kinderen lagen op een houten vloertje, zo klein en we beseften dat ze daar ook op moesten slapen. Het is amper voor te stellen. De moeder van Ronnelyn sorteert voor in het huisje afval. Daar stonden we opeens tussen, tussen het afval waar zij nog een beetje geld mee moest verdienen.
Na twee uur lang door de ellende gelopen te hebben reden we terug in trycicles. Dat was een leuke ervaring, even iets anders. En nu zitten we hier in onze eigen ruimte… alles is aan het landen en we proberen het een plek te geven. Het is heftig en we merken dat het moeilijk is om wat we gezien hebben onder woorden te brengen. We hopen dat de foto’s jullie iets meer een beeld geven van wat we vandaag ervaren hebben. Toch beseffen we ook dat wij vieren echt bevoorrecht zijn dat we dit mogen zien ondanks dat het ook heel pittig is. Gelukkig kunnen we er met z’n allen goed over praten en dat maakt dat we het met elkaar dragen. Straks even afstand nemen en met z’n zessen relaxen! Morgen is er weer een nieuwe dag met nieuwe belevenissen en indrukken.
Lieve groetjes van ons allemaal!
-
23 Oktober 2014 - 12:55
Conny Van Ginkel:
Wat een indrukken, kan me voorstellen dat het je overweldigd! Succes deze dagen, geef Hoop! -
23 Oktober 2014 - 13:16
Karin Doppenberg:
wat een mooi verslag! wel indrukwekkend!! maak er met zijn allen nog hele mooie dagen van en geniet inderdaad ook van de mooie en leuke dingen, naast alle "ellende"die jullie zien, in nederland wordt veel aan jullie gedacht!! -
23 Oktober 2014 - 13:22
Dingo Kist:
Wat een overgang moet dat voor jullie zijn. Van het luxe Nederland naar een plek op de wereld waar mensen de hele dag bezig zijn om te overleven. Neem het in je op, maar probeer ook te genieten van de mooie dingen. Bedankt voor jullie verslag. -
23 Oktober 2014 - 13:33
Jacqueline Kist-Blom:
Wat een mooi verslag! Ik las het met een brok in mijn keel. En ondanks dat jullie het moeilijk vinden om alles te verwoorden komt het verhaal helemaal binnen. Heel veel liefs uit Nederland voor jullie allemaal! -
23 Oktober 2014 - 14:01
Gerda Kraaijenhof:
Woorden schieten tekort, als je leest wat jullie allemaal al gezien en gehoord hebben.
Wat mooi dat jullie iets kunnen betekenen voor deze mensen.
Een glimlach, een knuffel, het zijn kleine dingen die hoop kunnen brengen.
Ik wens jullie toe, dat je veel kan betekenen voor anderen maar ook zelf en met elkaar kan genieten!
Ik bid voor jullie!! -
23 Oktober 2014 - 14:23
Cora Van Ommen :
Hallo lieve mensen,
Wat bijzonder om jullie via de blog en de foto's te kunnen volgen.
Het was een mooi en duidelijk verhaal waardoor jullie belevenissen heel dichtbij komen.
Ik wens jullie een hele goede en bijzondere tijd met elkaar en voor de mensen om jullie heen.
Dikke knuffel -
23 Oktober 2014 - 14:23
John Van Ommen:
Indrukwekkende blog, wordt er een beetje stil van! Geweldig dat jullie wat mogen betekenen voor een ander, waar niet alles van zelfsprekend is. Ik vind jullie een groep dappere strijders! Gods zegen gewenst in alle dingen die jullie zien en ondernemen! En Milou en extra hug van mij:-) -
23 Oktober 2014 - 14:31
Ilse Kraaijenhof:
Hee kanjers!
Allereerst: wat fijn dat jullie allemaal het land veilig binnen zijn gekomen na zo'n lange vlucht! Dat zal zeker een pittige en vermoeiende reis voor jullie zijn geweest!
Maar wat jullie beschrijven is ook heftig en die foto's verduidelijken inderdaad jullie verhaal... Wat zien jullie ongelofelijk veel heftige dingen, wat zal dat een indruk op jullie maken.
Wat mooi en dapper dat jullie je inzetten om daar jullie liefde uit te delen!
Denk aan jezelf en vraag God om kracht, Hij zal geven wat je nodig hebt en Hij zal ervoor zorgen dat je bij die personen terecht komt die het net nodig hebben.
Ik bid voor jullie!
Heel veel liefs,
en voor Milou een hele dikke knuffel!
Ilse (nichtje van Milou:)) -
23 Oktober 2014 - 18:18
Jannet Van Den Bor:
Wij zijn erg onder de indruk van wat jullie allemaal nu al gezien hebben, wel fijn dat we zo op deze manier hier ook wat van kunnen meebeleven.
We wensen jullie de aankomende dagen kracht en sterkte toe en zullen veel voor jullie bidden.
Probeer ook van de goede dingen te genieten want die zullen daar ook zeker zijn.
Veel liefs van ons allemaal -
23 Oktober 2014 - 18:57
Liefste Tante:
Ja,ja dat hadden ze van tevoren allemaal wel verteld, maar als je daar dan staat en het komt met al je zintuigen binnen, de warmte, de stank, de geluiden en de aanblik van armoede en ellende, dan is dat wel even slikken en inderdaad een plekje geven!
Wat leuk voor ons dat jullie er zo'n mooi verslag over schrijven, zodat we op afstand met jullie mee kunnen leven. dank je wel!
Geniet van de mooi tijd. -
23 Oktober 2014 - 22:46
Oma Yvonne:
Wat een ervaringen en wat een indrukken hebben jullie opgedaan. Nu het een plaatsje geven en veel opschrijven. Leef met jullie mee! Mooi verslag. Liefs.
-
23 Oktober 2014 - 23:51
Diana Van Der Haar:
Wat mooi hoe jullie dit verwoorden....heel bijzonder.....vooral met de foto's erbij komt het bij mij al binnen..dus bij jullie helemaal....vind het geweldig om te zien wat jullie daar kunnen betekenen....geniet ook van de mooie dingen met elkaar. -
24 Oktober 2014 - 05:14
Roelie Bakker:
Wat een mooi verslag.
Sterkte met alle indrukken!
Fijn dat jullie alles zo goed met
elkaar kunnen delen!
Groetjes Roelie Bakker
-
24 Oktober 2014 - 06:00
Cor Rozema:
Hallo Manila gangers,
Bijzonder om jullie verslag te lezen van de eerste dagen en de indrukken die jullie opdoen. Het zijn indrukken die je niet meer vergeten zal.
Ik las eerst jullie verslag en keek vervolgens naar de foto's welke onderstrepen hoe erg het is hoe die mensen daar leven. Maar besef je wel dat jullie aanwezigheid en aandacht voor de mensen die je treft een motivatie voor hun zal zijn om er toch meer van te maken. En op die manier lever je een prachtige bijdrage!
Nog heel veel plezier daar, Grt, Cor, vader v Ties. -
24 Oktober 2014 - 06:44
Angela Kamphorst:
Wat een verhaal, en wat mooi verwoord!
Wat fijn dat het zo klikt in de groep en jullie zzo goed samen kunnen praten.
Het is niet niks zo. . Heel veel sterkte met alle indrukken.
Groetjes -
24 Oktober 2014 - 12:15
Co Duits :
Hallo Allemaal het is wel eens goed om de andere kant van de wereld te zien gr Co -
24 Oktober 2014 - 13:25
De Schippertjes:
Wat fijn dat jullie veilig zijn aangekomen daar!
Indrukwekkend om alles te lezen en zo een beetje met jullie mee te kunnen leven.
Sterkte met de ingrijpende momenten en vooral genieten van de mooie ervaring met elkaar.
Liefs en knuffel voor Rosa.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
